Van Uhart Mixe naar Saint-Jean-Pied-de-Port - 9 september 2012
10 september 2012 - Baztán, Spanje
Toen ik vannacht vanuit de caravan in Uhart Mixe het toiletgebouw opzocht zag ik boven mij een kristalheldere sterrenhemel. Ik kon dus verwachten dat vandaag weer zo´n bloedhete dag zou worden. Ik kon vroeg ontbijten en was voor zonsopgang alweer onderweg. Na de eerste klim begint de oostelijke horizon al rood te kleuren als aankondiging van de zonsopkomst. Niet veel later verschijnt onze levensbrenger boven de kim, de dalen zijn nog gevuld met ochtendnevel. Het pad voert boven langs de velden en de bossen, de nog laagstaande zon werpt lange schaduwen over het pad en in het landschap. Het strijklicht van de zon tovert miljoenen pareltjes van dauw op de velden. Vrijwel de hele route heb ik een fascinerend uitzicht, met op de achtergrond de Pyreneeën die nu toch wel erg onvermijdelijk dichtbij zijn gekomen. Over die bult moet ik mij dus morgen naar boven werken. Maar vooralsnog maak ik me daar geen zorgen over, ik ben te veel bezig met de dag van vandaag, Als ik zo´n 2 kilometer voor Saint-Jean-Pied-de-Port loop breek ik. Zo dicht bij het eindpunt in Frankrijk denk ik steeds aan Mieke en besef dat zij en ik hier in 2011 hadden moeten lopen en dat wij dit jaar de pelgrimage zouden voltooien. Ik ben mijn gevoelens niet meer de baas, de tranen stromen vrijelijk over mijn wangen, ik kan het niet meer indammen. Als ik tenslotte bij de gîte de pélerins aankom heb ik mij weer hervonden maar het blijft me bezighouden.
De gîte wordt beheerd door Nederlanders, maar met mij meegerekend slapen er vannacht maar 3 landgenoten, de andere 15 gasten zijn allemaal van een andere nationaliteit. Dat wordt straks aan tafel weer een kakafonie van talen en hilarische misverstanden.
Volgens het routeboekje moet ik vanaf morgen nog 780 kilometer afleggen, ik ben nog niet op de helft.
Bij gebrek aan Wifi is ook dit verhaal achteraf geplaatst.
Dat zo'n dag een keer kon komen zat er wel in. Je bent een kanjer dat je daar ook voor uit komt.
Blijven van je houden en heel veel sterkte.
Annelies en Gerard.
High five!!
Beim Lesen Deiner Zeilen, sind auch mir die Tränen gekommen. Ich habe mich also"zsammpakt" und bin in unsere wunderschöne St.Othmarkirche gefahren, habe 3 Kerzerln für Mieke entfacht ! Eins für ihre Liebe, eins für ihre Kraft und eins für die immerwährende Erinnerung!!!! Und wenn es tatsächlich ein Leben danach gibt, begleitet sie dich auf ihre Art und Weise, bei Deinem - Euren Pilgerweg. Dass Du die Emotionen zuläßt und sie auch benennen kannst, macht Dich menschlich!!!!!
Auch wenn Du räumlich alleine unterwegs bist, aufgrund der Reaktionen bist Du umringt von vielen Freunden und sicherlich nicht nur wegen Deinem humorvollen Schreibstil.
Ich wünsche Dir ein kraftvolles "weiter so"!! Kusje Mariolijn
Het pad waar je niet vanaf kan raken
Omdat je kleuren volgt op de bomen
Alleen in stilte met je dromen
Slechts bezig met mijn eigen zaken
De stappen van de duizendtallen
Die hier liggen in ver verledentijd
Zorgen en angsten raak ik kwijt
Woorden die de stilte hard ontvallen
Waar de scherven van mijn leven achterblijven
Alleen met in mojn hoofd de metgezellen
Die in mijn leven waren
En mij op het pad vergezellen
Probeer ik het leven op de rails te krijgen
Probeer te leren van elke menselijke fout
Weg van de materie
Lopend naar de eenvoud
Xxx Yvonne
chapeau!!!
groet uit Dommelen
Bij iedere stap die je stijgt in de Pyreneen, ben je namelijk weer een stapje dichter bij haar, daarboven.
Dit soort momenten kunnen natuurlijk niet uitblijven met ZOVEEL vrije tijd voor je eigen gedachten.
Sterkte voor de komende etappes!
We hadden niet anders verwacht dan dat je dit een keer zou overkomen en het zal misschien nog wel meer gebeuren. Maar ook dat hoort bij deze tocht. Wij hebben enorme bewondering voor je. Zet hem op.
Groetjes, Irma en John