Van Palas del Rei naar Arzúa - 4 oktober 2012
4 oktober 2012 - Comarca de Arzúa, Spanje
De Albergue gisterenavond was alleszins redelijk, het eten in een nabijgelegen restaurant was zeker ook niet verkeerd, zeker als je de prijs van 9 Euro, 3 gangen incl. wijn en brood in aanmerking neemt. Wel valt het al een tijdje op dat alle menu´s op deze Camino eigenlijk altijd hetzelfde zijn.
In tegenstelling tot gisteren was de route van vandaag het aanzien dubbel en dwars waard. Talrijke beekdalen doorkruisen dit laagland van Galicië, wat inhoudt dat ik vandaag heel veel heb moeten dalen en evenzovele keren heb moeten klimmen. Daarbij waren de wegen en paden gelukkig heel goed begaanbaar met hier en daar wat rotsachtige ondergrond met losse stenen. Veel prachtige holle wegen en even zovele lanen omzoomd door eikenbossen waarvan de bomen half over de paden heen groeien. Om één of andere reden groeien hier enorm veel eucalyptus bomen, het is mij niet duidelijk of die hier bewust aangeplant zijn of gewoon wild in de natuur voorkomen, ik denk het eerste.
De plaats Arzua, het einddoel van vandaag is veel groter dan ik me had voorgesteld, na het bereiken van het plaatsnaambord duurt het nog wel een kwartier voor ik in het centrum ben alwaar ik een voortreffelijke Albergue vind. De hospitalero (de vrijwilliger die je inschrijft en wegwijs maakt) weet een goed restaurant, de peregrino maaltijd is niet te versmaden. Vóór ik ga eten heb ik de gelegenheid de achterstallige was en die van vandaag nog even te doen en als ik terugkom van het eten kan ik alles bijna helemaal droog van de lijn halen.
In één van mijn eerdere verhalen schreef ik al eens over een zwaarlijvige vrouw die op krukken de Camino loopt. Pas later hoorde ik haar eigenlijke verhaal, zij is een Deense die ooit een zwaar auto ongeluk heeft gehad. Ze was daarna verlamd en beloofde de Heer dat als zij ooit weer zou kunnen lopen zij de Camino vanaf St.-Jean-Pied-de-Port zou lopen. Welnu, op een dag kon ze inderdaad lopen en nu is ze dus bezig om haar belofte na te komen. Ik weet niet hoe ver ze nu is en of ze inderdaad in staat zal zijn om de Camino uit te lopen, maar nadat ik het ware verhaal had gehoord van een andere pelgrim was ik nog meer onder de indruk.
En dan moet ik ook nog vertellen over een ontmoeting die ik een aantal dagen geleden had, het was het pad dat door de tamme kastanjebossen voerde. Er is daar een heel steile afdaling, het pad is rotsachtig en bezaaid met losse keien en zand. Ik had in het zand al fragmentarische sporen van dunne bandjes gezien, het leken wel sporen die de wielen van een kinderwagen of nog kleiner zouden achterlaten. Op enig moment kom ik, naar blijkt een Australisch echtpaar achterop, en wat zeult meneer met zich mee? Het is bijna te zot om te vertellen, maar hij heeft zo´n boodschappenkarretje met vier wielen waarmee je de trap op en af kunt lopen. Het karretje is natuurlijk totaal ongeschikt voor dit soort terrein, maar meneer is zo trots op zijn idee om hiermee op pad te gaan dat hij blijft volhouden dat het een ideaal vervoermiddel voor zijn bagage is. Merkwaardig genoeg hebben hij en zijn vrouw ook nog een flinke rugzak mee te sjouwen. Als ik doorloop en nog eens omkijk zie ik dat hij zijn boodschappenwagentje alsof het een baby is in zijn armen draagt. Het pad verder aflopend weet ik dat hij zo zeker nog een half uur verder zal moeten. Ik vraag me iedere keer wel af of dit soort mensen ooit in Santiago aan zullen komen.
En dan heb ik mij vandaag natuurlijk nog meer dan tevoren gerealiseerd dat de Camino voor mij nu snel ten einde loopt. Het is een raar gevoel te weten dat ik over een aantal dagen het gewone leven weer ga oppakken, het zal wel heel erg wennen zijn. Graag wil ik hier meer over zeggen, maar de hospitalero van de Albergue heeft zojuist de buitendeur op slot gedraaid en me laten weten dat ik nog maximaal 10 minuten heb om van de pc gebruik te maken en dat is gewoon te weinig. Dus bij aanwezigheid van internet hoop ik morgen het verhaal voort te zetten.
Graag wil ik Ad Smets nog laten weten dat ik in de laatste 42 dagen langs drie golfbanen ben gekomen en dat ik voor hem intensief naar golfballen heb gezocht. Maar het is hier diepe crisis, de Spanjaarden kunnen zich niet veroorloven ballen te verliezen en spelen nog uitsluitend met boomerang ballen. Die komen steeds terug, het is dus logisch dat ballen zoeken hiet geen zin heeft.
Als je je best doet, moet je SdC in de verte al kunnen zien liggen ;-)
Wanneer ben je eigenlijk weer thuis?
Zal dat de 8e zijn?
Heel veel succes van ons allemaal!
Groet vanuit Florida,
Rob en Ineke
Straks als je "klaar" bent zit je vast tegen de 400 reacties!!!
Wel een trouwe schare volgers heb jij zeg ;-)
Hartelijke groeten en een behouden thuiskomst.
Heel veel succes,
Marianne
na een afwezigheid van 7 dagen hebben we nog even de gelegenheid om je veel succes te wensen met je laatste etappe van deze moeilijke maar ook geweldige reis
gr Henny en Herman
Zo heeft ieder zijn eigen redenen om de camino te lopen, maar jouw verhaal over deze mevrouw die onze lieve Heer op deze manier dankt voor haar "geluk" is zeker indrukwekkend.
Je zou toch denken dat ze in Australië ook wel weten van (bijna) onbegaanbare wegen met zoveel woestenij, maar sommige "apostelen", Marius, leren het nooit.
In de holes van die bewuste golfbanen zit dan zeker een veer die er voor zorgt dat de ballen er weer uitspringen om dan vervolgens met hun "boomerang-functie" weer bij de eigenaar terug te komen.
Vandaag 5 oktober:nog 1 dag,Marius!
Met hr.gr.,
Joke en Martin.
Het einde van de barre en interessante tocht is in zicht, wat heb je ons laten meegenieten van je voettocht. We zijn bere trots op jou.
Deze 42 dagen heb je ons in de ban gehouden met je prachtige verhalen. We wensen je nog veel loopplezier deze laatste dag.
Hopen je snel weer te zien.
Liefs en groeten Piet en Hennie uit Oss.
Proficiat met deze prestatie. Wat heb ik genoten van je mooie verhalen, en wat zal ik ze missen. Ik wens je hele fijne dagen in Santiago samen met Mieke en de v.d. Boogaardjes, en hopelijk tot ziens in Valkenswaard. liefs Marianne