The lady in red (and the gentleman) - Valkenswaard 13 oktober 2012

Zoals ik al schreef op 6 oktober, de ontvangst in Santiago de Compostela was groots.         Mijn boekje gaf aan dat ik op dit laatste traject 22 kilometer tot de kathedraal moest afleggen. Oftewel die afstand klopt niet òf een magische kracht dreef mij over het pad. Ik had geschat en het ontvangstcommitee ook verzekerd tussen half één en één uur aan te komen, maar ik liep al om kwart over elf aan de rand van de stad. Zoals afgesproken zou ik nog even bellen om mijn aankomsttijd te bevestigen en tot onze grote hilariteit bleek dat Ad, Threes en Mieke in een treintje een sightseeing tour aan het maken waren om de tijd te doden. Ze zouden pas om kwart voor twaalf weer terug zijn, ik heb mijn looptempo het laatste deel hier maar op aangepast.  Hoewel de bewolking en de wind de hele ochtend deden vermoeden dat het zou gaan regenen bleef het tot mijn genoegen de hele dag droog, pas tegen de avond openden zich de  hemelsluizen. Klokslag twaalf uur  loop ik aan de zijkant van de kathedraal via de poort van het bisschoppelijk paleis, Paxo de Xelmirez het grote plein voor de kathedraal op, de Praza Obradoiro. Mieke en ik hadden afgesproken allebei in het rood te verschijnen, op zo'n groot druk plein val je dan zeker op. Op het moment dat ik de hoek om kom zie ik Mieke al direct op de trappen van de kathedraal staan, zij ziet mij op hetzelfde moment. Ik gooi ter begroeting mijn loopstokken omhoog, ik zie ook Ad en Threes staan. Terwijl ik mijn pas versnel komt Mieke de trappen afgerend en wij vallen elkaar in de armen. Wat een moment van gelukzaligheid, we zijn dolgelukkig elkaar weer te zien. Het is de 45ste dag gerekend vanaf 23 augustus toen ik uit Eindhoven vertrok. Uiteindelijk lopen wij samen de trappen weer op, ik wil ook Ad en Threes begroeten, zij zijn intussen ijverig in de weer als fotografen. Van de gemaakte foto's plaatste ik later één alvast op mijn weblog. Vervolgens proberen wij de kathedraal binnen te gaan, maar de mis van twaalf uur is aan de gang en de toegang is gesloten. Dan maar naar het pelgrimsbureau, ik moet immers mijn Compostela, het schriftelijk bewijs dat ik de Camino heb volbracht nog ophalen. Ik toon mijn drie stempelkaarten waarop de stempels staan van alle plaatsen waar ik heb overnacht en ik krijg het allerlaatste stempel. Tot mijn verbazing hoef ik niets voor het document te betalen, om beschadiging te voorkomen koop ik in een nabijgelegen winkeltje een kartonnen kokertje. De Compostela zal zeker, na te zijn ingelijst, ergens een plaatsje aan de muur krijgen. 

We gaan weer naar ons hotel, hotel San Francisco, een voormalig klooster dat van binnen prachtig verbouwd is. Wat een luxe vergeleken met de gîtes en de albergues waar ik de voorgaande zes weken steeds mijn hoofd te rusten legde. Als wij 's avonds in de stad gaan eten voel ik mij als herboren na een flinke (schrob) beurt en in frisse kleren die Mieke in een koffertje voor mij had meegenomen.                                                                              

De volgende dag is het zondag, dan wordt om twaalf uur in de kathedraal de pelgrimsmis opgedragen. Heel veel pelgrims willen daar bij zijn en stemmen hun aankomst in S.de C. daarop af. We zijn  al rond half elf binnen en hebben mooie plaatsen. Er is net een mis begonnen, aan het einde wordt het beroemde wierookvat, de botafumeira, door de kerk geslingerd, het is een prachtig  en indrukwekkend schouwspel. Desondanks besluiten wij te blijven zitten  om ook de mis van twaalf uur bij te wonen. De kerk is tegen die tijd stampvol er zitten zelfs mensen op de grond met hun rugzakken. Van te voren en ook tussendoor leidt een non een soort community singing in, zij zingt vóór en wij kerkgangers moeten haar nazingen. Er wordt tijdens de mis in verschillende talen gesproken, Spaans, Engels, Duits, Catalaans, Galicisch, Portugees, Deens. Pools. De oude priester die de dienst leidt houdt uit zijn hoofd een lange preek, het is in het Spaans en eigenlijk voor ons niet te volgen. Maar het vuur waarmee de man ons toespreekt bezorgt mij kippenvel. Ook nu weer wordt aan het einde van de mis de botafumeira aan het dikke touw waaraan het hangt neergelaten, er wordt een schep met brandende kooltjes in het vat geschept. Vervolgens geeft een broeder het ding een ferme zwiep en zes andere broeders trekken gelijktijdig in cadans aan het touw waardoor het vat steeds hoger door de kathedraal raast, grote wolken wierook dalen op ons neer. Het verhaal gaat dat dit in vroeger dagen gedaan werd om de stank te verdrijven, de pelgrims roken immers niet al te fris. Het is een tafereel om nooit meer te vergeten, ik ben blij het mee te mogen maken. Afsluitend steken wij kaarsjes aan voor al diegenen die ons lief waren en zijn. Ook voor de mensen die mij geld meegaven brand ik een kaars. Helaas mogen in de kathedraal geen echte kaarsen worden ontstoken, wij moeten genoegen nemen met elektrische lichtjes, maar voor onze Lieve Heer zal dat geen verschil maken. Voor we de kathedraal verlaten bezichtigen wij het kistje met het gebeente van de Heilige Jacobus en lopen wij achter langs zijn buste waar iedereen zijn hand op legt of zelfs een kus op drukt.

Na afloop verzamelen de pelgrims zich op het grote plein voor de kathedraal op zoek naar pelgrims waarmee ze tijdens deze Camino een band hebben gekregen. Ook ik vind mijn nieuw verworven vrienden uit Ierland, Engeland en Canada.

's Middags maken Mieke en ik nog een stadswandeling  maar omdat het later op de dag weer gaat regenen besluiten wij met z'n vieren in het hotel te blijven eten. Wij zijn vooralsnog de enigen in het restaurant want de voetbalkraker Barcelona- Real Madrid wordt op TV uitgezonden en dat wil niemand missen. Eindstand 2-2.   

Nogmaals wil ik iedereen bedanken die mij via de reacties op mijn weblog, mailtjes en smsjes tot enorme steun zijn geweest tijdens mijn Camino.

Tijdens mijn tocht was het lijflied van Mieke en mij het door Amanda Strydom prachtig gezongen Pelgrimslied, te beluisteren op: www.youtube.com/watch?v=24cNHGJB-tY