Van Arzúa naar Pedrouzo - 5 oktober 2012 - Over perfecte timing gesproken......

Omdat het vandaag een echte wandeletappe betreft kan ik het op mijn gemak doen, vertrek pas om 8 uur uit de Albergue en neem in Arzúa zelf bij een bar een lekker ontbijtje. Het landschap verschilt niet zo heel veel met gisteren, afwisselend klimmen en dalen tussen heel veel eucalyptusbomen door. Ik wil Rini Heijnen trouwens nog bedanken voor de aanvullende informatie over de aanwezigheid van deze bossen, is ook voor de andere mensen die mijn blog lezen interessant.

De route voert voor een klein gedeelte langs de doorgaande verkeersweg, de ene keer aan de rechterkant, dan weer aan de linkerkant. Op enig moment moet ik bij het gehucht Santa Irene bij gebrek aan een doorlopend pad onder deze weg door lopen om vervolgens met een lus weer terug te komen naar diezelfde weg die ik dan weer moet oversteken. Op het moment dat ik zo´n 100 meter van het punt ben waar ik moet oversteken zie ik Ad, Threes en Mieke rijden, zij zien mij niet omdat ze eerder het pad aan de rechterkant in de gaten hielden. Om zeker te zijn dat zij het waren bel ik even en er is inderdaad geen twijfel mogelijk. Het is toch wel opmerkelijk dat beide partijën na zoveel kilometers, ik te voet en zij met de auto vrijwel op hetzelfde ogenblik op dezelfde plek aanwezig zijn.

Al om één uur ben ik bij de Albergue aan het begin van de plaats Pedrouzo, zo vroeg ben ik gedurende al die weken nog niet binnen geweest, het kost dan ook geen enkele moeite om een slaapplaats te krijgen, terwijl ik dit aan het schrijven ben is de Albergue helemaal volgeboekt. Het was vandaag schitterend wandelweer, in de ochtend nog wat fris maar zodra de zon een beetje kracht krijgt loopt de temperatuur snel op tot aangename waarden. Ook morgen tijdens de wandeling naar Santiago de Compostela zal het weer vergelijkbaar zijn met vandaag, ik heb deze tocht wat het weer betreft in alle opzichten geluk gehad, j.l. maandag regende het hier nog pijpenstelen.

Het afscheid van deze voor mij zo belangrijke tocht is onherroepelijk nabij, het vervult me aan één kant met weemoed maar aan de andere kant ben ik ook blij dat ik zonder grote problemen deze voetreis heb kunnen volbrengen, al moet ik dan de etappe van morgen nog uitlopen. En het vooruitzicht van het weerzien met Mieke geeft me een gevoel van groot geluk. Ik waardeer het enorm dat Ad en Threes van den Bogaart hun voornemen om mij in Santiago op te halen ook werkelijk hebben uitgevoerd, toen Ad mij dat voorstelde was er nog helemaal geen sprake van een nieuwe liefde tussen Mieke en mij. En dat Mieke nu met Ad en Threes mee heeft kunnen reizen is natuurlijk helemaal super, zij drieën overnachten nu al in SdC terwijl ik op twintig kilometer afstand vanavond in mijn slaapzak kruip, raar idee hoor.

Vandaag heb ik geprobeerd de Camino in gedachten opnieuw te beleven, maar dat is onmogelijk. Er waren zoveel etappes en een oneindig aantal plaatsen en plaatsjes waar ik doorheen gekomen ben dat ik het routeboekje erbij moet pakken om het her te beleven en dan nog is het moeilijk mij alles weer voor de geest te halen. Gelukkig heb ik mijn verhalen kunnen schrijven maar achteraf had ik vaak het gevoel dat ik nog veel meer had moeten schrijven, soms ook schoten mij details of gebeurtenissen te binnen die ik niet had vermeld. Maar in de omgeving waar ik de verhalen schreef was het bijna nooit rustig, altijd zaten er wel andere mensen bij in de buurt die aan het praten waren waardoor ik me slecht kon concentreren. En vaak was er ook de tijdsdruk, want tussen het binnenkomen, installeren, douchen, de was doen en daarna eten was vóór het slapen gaan in het algemeen maar weinig tijd over. En niet te vergeten maakt zo´n hele dag marcheren in de buitenlucht behoorlijk moe en het kostte mij dan ook dikwijls moeite om de oogjes open te houden.
De Camino heeft al die weken mijn hele doen bepaald, gelukkig niet mijn gedachten. Ik heb er ook met medepelgrims over gesproken, de meesten vinden het een fantastische ervaring en maar weinigen denken dat hun leven veranderd is door deze tocht. Uitzonderingen zijn er natuurlijk altijd zoals de man die op één dag besloot zijn baan op te zeggen en een einde aan zijn huwelijk te maken. Maar als hij niet ter Camino was getogen was dat waarschijnlijk ook wel gebeurd, alleen had hij er dan mogelijk wat langer over gedaan.
Zeker is dat deze tocht voor een heleboel mensen een test is om hun wilskracht en doorzettingsvermogen te testen, ik heb heel veel mensen gezien die bij het minste geringste al besloten de pijp aan Maarten te geven maar ik zag er ook die alles uit zichzelf haalden om hun doel te bereiken. Het lijkt me trouwens verschrikkelijk, overmacht natuurlijk daar gelaten om aan de Camino te beginnen en haar niet af te maken. Maar iedereen loopt zijn of haar eigen Camino, iedereen heeft ook eigen motieven en het is aan niemand te oordelen of die goed of slecht zijn.
Waarschijnlijk zal ik na morgen het dagelijkse lopen en de vaak plezierige contacten onderweg missen. Wat ik zeker niet zal missen zijn de dagelijkse rituelen van het uitpakken van de rugzak, het douchen in veel te kleine douchehokjes, het afdrogen met een microvezel handdoek waar je niet écht droog van wordt, het gesnurk op de dormitorios gecombineerd met andere bijgeluiden, de muffe lucht, het geritsel van het inpakken van de rugzakken wat vaak al om 5 uur in de ochtend begint. En dan voor mezelf het weer in de hoes proppen van de slaapzak, de rugzak weer inpakken, na zoveel weken is ondanks het vrijwel dagelijks wassen van t-shirt, onderbroek, loopbroek en sokken op den duur niets meer echt fris. De slaapzak kan immers niet gelucht worden en wordt steeds klammer en omdat op de dormitorios zelden of nooit een raam openstaat voelt alles klam aan. Het zal dan ook een feest zijn straks weer de normale dagelijkse verzorging te kunnen doen met elke dag schone kleren en voor de verandering ook eens andere schoenen. De schoenen moet je in de Albergues trouwens op een aparte plek wegzetten, in de dormitorios zijn ze verboden. Gisterenavond in de Albergue in Arzúa stond een paar schoenen van een Koreaan, in eerste instantie dacht ik in een kaasfabriek te zijn beland, ja ook dat is de Camino.

Maar pas als ik weer terug ben en mijn dagelijkse ritme thuis weer min of meer heb hervat zal de ervaring van deze Camino pas goed bij mij indalen en ongetwijfeld zal ik dan alle plezierige belevenissen en de prachtige landschappen, de mooie dorpen en gebouwen weer aan mijn geestesoog voorbij zien trekken. Waarschijnlijk dat dat voor velen die de Camino meerdere malen in hun leven lopen het verlangen opwekt om alles nog eens te ervaren. Voor mij zal het met zekerheid bij deze ene keer blijven maar zoals met elk afscheid zal voor mij het verlaten van De Weg best met een brok in mijn keel gepaard gaan.

Dankzij mijn weblog heb ik mijn ervaringen met velen kunnen delen, alle mensen die hun reacties op de verhalen en de foto´s achterlieten hebben mij enorm gemotiveerd om al die weken onderweg te blijven, jullie hebben mij moreel steeds een enorme oppepper gegeven. Het geeft een warm gevoel als je beseft: "You´ll never walk allone"