Van Rabanal del Camino naar Molinaseca - 28 september 2012
28 september 2012 - Molinaseca, Spanje
Vanmorgen bij het wakker worden realiseerde ik mij dat vandaag de dag zou zijn waar het helemaal uitlopen van de Camino uiteindelijk om begonnen was, het plaatsen van de steen van Mieke bij het Cruz de Ferro die zij al vanaf 30 november 2006, toen wij begonnen aan onze voetreis altijd in haar rugzak droeg. Het leek of de weergoden vermoedden dat het best een emotionele dag zou worden want toen ik nog bij halfdonker vertrok liep ik om te beginnen in een druilerige regen. Gelukkig was het bij het krieken van de dag weer droog, geleidelijk leidde het pad mij omhoog naar het hoogste punt van deze Camino, 1530 meter zoals het informatiebordje boven aangaf. Natuurlijk zijn er in de Pyreneeën hogere toppen, maar daar voert het pad nou eenmaal niet overheen.
Naar boven lopend leek het of een onzichtbare hand mij tegen probeerde te houden, een idee dat in mij ontstond door het onherroepelijke van mijn aanstaande handeling. Zo lang hier naar toe geleefd te hebben en er dan plotseling voor te staan maakt dat je het langer wilt koesteren, de weg er naar toe was voor mij vol emotie en ik zorgde er dan ook voor niet tegelijk met anderen naar boven te gaan. Eenmaal op de plek van het Cruz de Ferro aangekomen leek het wel een volksopstootje, zoveel mensen stonden er. Geduldig wachtte ik af tot het wat rustiger werd waarna ik de tekst "De steen" die Anja Hertroys tijdens de crematie van Mieke uitsprak voordroeg. Het was best heftig om daar alleen te staan en ik heb ook maar niet geprobeerd mij groot te houden. Daarna heb ik de steen van Mieke bij alle andere stenen van het kruis gelegd met die van mezelf er naast. Het betekende voor mij de afsluiting van een periode die mocht duren van 1963 tot 2011, een half mensenleven. Maar tegelijkertijd dacht ik ook aan de slotregel van het vers dat ik zelf voordroeg bij de crematie van Mieke: "Ik zal twee levens leven met jou in mij".
Vanaf dat moment was ik ook op weg naar een nieuwe episode in mijn leven, samen met Mieke Stevens. De laatste 8 dagen van deze bedevaart kunnen mij dan ook niet snel genoeg voorbijgaan. maar Mieke gaat ook deze laatste dagen met mij mee tot in Santiago.
Alsof het een symbolische betekenis moest hebben was de afdaling naar Molinaseca met tussenin nog een behoorlijke klim extra zwaar. Het smalle pad was slecht begaanbaar, rotsachtig en daardoor heel onregelmatig met een ongelooflijke hoop losse keien. Als ik wat van de omgeving in mij op wilde nemen moest ik echt stilstaan want het was zaak de ogen op het pad gericht te houden. Het betekende een aanslag op de knieën en dijbenen, maar ook aan deze beproeving kwam een eind. Tussendoor kwam ik door een compleet gerenoveerd bergdorpje, El Acebo, het kon zomaar ergens in Zwitserland of Oostenrijk liggen. Even voor het dorpje Riego de Ambrós zie ik tegen de heuvels een grote kudde met schapen inclusief de herder en bijbehorende drijfhonden. Ik blijf een tijdje staan om te zien hoe de herder de honden dirigeert door te fluiten en te roepen. Jammer genoeg kan ik het niet op de foto vast leggen, het hele tafereel is te veel tussen het struikgewas verscholen. Eenmaal aangekomen in Molinaseca na 26 kilometer bedacht ik hoe dankbaar ik mijn beschermengeltjes mocht zijn die mij gisteren bewogen om door te lopen naar Rabanal del Camino, anders had ik immers vandaag 38 km. over dit moeilijke terrein moeten lopen en de vraag was of ik dat wel voor het donker worden had gered. Ik wil zo kort voor de bestemming geen onverantwoorde risico´s nemen en doe vooral op dit soort paden zeer behoedzaam, opa moet een beetje zuinig op zichzelf zijn.
Ik vond hier net buiten het dorp een prima Albergue, heb de was van een aantal dagen kunnen doen, heel luxe met wasmachine en een droger en heb mijn verhaal van gisteren en nu dat van vandaag op m´n weblog kunnen zetten.
Wat ik nog vermeldenswaard vind is het feit dat er heel veel jonge Zuid-Koreanen de Camino lopen, ze spreken met niemand, al was het alleen maar omdat ze geen van allen een woord over de grens spreken. Ik heb me door iemand laten vertellen dat ze gesponsord worden door rijke Koreanen die zelf niet willen of kunnen lopen en op deze manier toch proberen hun zonden kwijtgescholden te krijgen. Zuid-Korea schijnt het land in de wereld te zijn waar het Christendom het hardste groeit. Overigens heeft dat sponsorren ook al in Europa in de Middeleeuwen bestaan toen rijke ingezetenen er dezelfde praktijken op na hielden.
Morgen hoop ik er weer te zijn, tot dan.
Groeten, Eric
Indrukwekkend zoals jij deze ervaring kunt verwoorden.Het ijzeren kruis alsveen een eindpunt en nieuw begin.Ik denk dat de laatste loodjes van je pelgrimstocht niet de spreekwoordelijke zwaarste voor je zullen zijn maar meer het gevoel zullen geven van een paard dat de stal ruikt.
Sterke en tot spoedig ziens,
Gerard.
Ahora el resto de tu vida empieza! Por lo tanto tienes que perseverar!
Geweldig zo'n presatie! Je hebt het jezelf niet gemakkelijk gemaakt. Nog een paar dagen!
We lopen met je je mee!
Tot gauw,
Harry en Jacqueline
Klasse Kerel
Eindelijk weer eens tijd gehad om al je avonturen te lezen.
Ik vind het zo knap wat je doet. Kan me voorstellen dat er heel wat emoties door je heen zijn gegaan en nog zullen gaan. Je gaat nu op weg naar een nieuwe toekomst. Een andere toekomst die je in eerste instantie voor ogen had, maar twee Miekes.......? Het heeft zo moeten zijn. Geniet van je laatste stuk van de tocht en ik wens je een bijzonder goed weerzien met Mieke.
Hier gaat alles prima. Je poststapeltje groeit gestaag en je planten leven ook nog; min of meer. :-)
We kijken uit naar je thuiskomst en dan mag je ons aflossen. Al is dat wel een heel andere soort reis dan die van jou.
Groetjes, Irma en namens mij ook van John uit Australie
Bedankt!
Met tranen in mijn ogen zit ik wederom jou mooie en emotionele verhaal te lezen,wat zou Miekske trots op je zijn geweest.Veel succes met de laatste loodjes,op naar jou nieuwe Mieke....!Ik verheug me op je thuiskomst.
Dikke kus Anne-Mieke
De wijze waarop je vertelde hoe je, door het plaatsen van de steen van Mieke bij het Cruz de Ferro, afscheid hebt genomen van een moeilijke maar ook zeker waardevolle periode heeft me echt geraakt.
Geweldig dat je zo weer in het leven kunt staan en een nieuw begin kunt maken met een nieuwe Mieke die jou straks staat op te wachten.
Nog veel sterkte voor de laatste loodjes en hoop je straks op Welschap weer te zien.
Hou je goed, groetjes,
Ineke de Groot.
En zoals men zo vaak zegt, is de weg belangrijker dan het doel.
Dus ik snap best dat je het gevoel had om het doel uit te willen stellen.
Desalniettemin heb je ook dit weer uitstekend doorstaan.
Fijn om te lezen dat er ZOVEEL mensen zijn die je steunen en een hart onder de riem steken.
Maar zoals ik jou ken was er voor mij geen enkele twijfel dat je het niet zou halen.
En niet alleen halen, maar ook nog eens zonder vertraging.
Zo ben jij gewoon en ik ken jou niet anders.
Ondanks dat ben ik toch trots op je hoor. :-)
(En Suzan en je kleinkinderen ook!)