De ochtendzalving en slapen bij de gynaecologe - Bergérac - 2 september 2012

Als ik 's morgens in Villambard bij mevrouw Kier mijn rugzak aan het inpakken ben voel ik mij korte tijd later de gezalfde. Tegen het doorlopen (dat is ook een benaming van schuren van  lichaamsdelen tegen elkaar, in mijn geval de binnenkant van mijn bovendijën) gebruik ik uierzalf. Werkelijk geweldig spul, het helpt ook tegen zonnenbrand waar ik hier bij zoveel zon toch wat last van heb. De spiegel in de badkamer toont mij dat ik al echte wielrennersarmen begin te krijgen. Vanwege de vaak hoge en scherpe begroeïng op de paden wil ik niet in korte broek lopen, mijn benen zijn dan ook nog net zo blank als de modellen die Rubens schilderde.

De voornoemde tube heeft op mysterieuze wijze kans gezien mijn toilettas te verlaten en ligt verscholen bij mijn rugzak op de grond. Ik voel dat ik ergens op ga staan (ja, de tube!) en hoor een ploffend geluid. In dezelfde seconde zit de witte smurrie overal, ik kom bij het wegpoetsen steeds weer nieuwe spetters tegen. Wat een geweldig begin van de dag en dat terwijl ik mevrouw Kier beloofd heb voor haar naar de bakker te gaan. Ook uit eigenbelang natuurlijk, anders is er geen ontbijt.

Het is ook vandaag weer behoorlijk klimmen en dalen. In Montagnac-la-Crempe is het onduidelijk hoe de route verder gaat. Ik ga op het dorpspleintje even op een bankje zitten en bestudeer de kaart. Een boomlange kerel, zo mager als een lat komt een naastgelen huis uitstappen en vraagt of ik misschien naar de weg wil vragen. Hij wil heel graag helpen en vertelt mij ongevraagd dat hij "in between jobs" is. Er schijnt daarvoor in het Frans geen passende vertaling te zijn. Hij zegt te weten dat er een kortere weg uit het dorp is die naar het vervolg van de route leidt. Laat die nou net bij hem door zijn verderop gelegen tuin lopen! Hij moet even de sleutel halen en is inderdaad in een wip terug. Naar de tuin wandelend krijg ik te horen dat hij moeilijk te plaatsen mensen begeleidt. " Misschien ook iets voor jezelf" denk ik stilletjes. De tuin blijkt een heel object van allerlei bouwsels te zijn waar al één moeilijk plaatsbaar persoon aan het werk is. De eigenaar leidt mij met trots rond, maar ik wil weg. Uiteindelijk wijst hij mij de uitgang en loopt nog even een stukje mee op het met gras begroeide pad. Als ik definitief aanstalten maak om mijn tocht voort te zetten roept hij me toe: "Go!". Hij is kennelijk heel erg Engels geöriënteerd.

Klimmend en dalend over met veel keiën bezaaide paden, afgewisseld met asfaltweggetjes krijg ik Bergérac in het vizier. Hier ongeveer begint het gebied waar de pruimenteelt overheerst, hele plantages loop ik door. Er staat in deze streek een aantal grote fabrieken waar pruimen gedroogd worden of verwerkt worden tot eindproducten.

Van madame hier voornoemd heb ik een telefoonnummer en adres gekregen van een gîte de pellegrins, op goed geluk bel ik op het opgegeven adres aan. Er hangt een bordje op de muur dat duidelijk aangeeft dat pelgrims hier kunnen overnachten. Er hangt nog een bordje bij, ik sla daar geen acht op. Een vrouw van een jaar of 55 opent de deur, ik leg uit waar ik voor kom en zij laat me binnen. In de hal staat zo'n waterkoeler en zij verzoekt mij te gaan zitten en vast een bekertje water te nemen, ik zal wel dorst hebben. Zelf verdwijnt ze achter een deur waarvan ik vermoed dat zich daarachter de privé werkuimtes bevinden.

In de hal staat een jonge kerel, ik probeer een gesprek aan te knopen en vraag hem of hij ook pelgrim is. Ik heb de vraag nog maar nauwlijks gesteld of de deur vliegt open en de mevrouw maakt mij duidelijk dat hij geen pelgrim maar een cliënt van haar is. Nog weer later gaat de deur weer open en een jonge vrouw verlaat samen met de man het pand. De bewoonster richt nu al haar aandacht op mij en gaat mij voor om mijn slaapplaats te wijzen. Onderweg vraag ik aan haar wat haar beroep is, zij antwoordt mij dat zij arts is.Of zij mij misschien wil vertellen of zij huisarts is? "Nee," antwoordt zij, "ik ben gynaecologe".