Van O Cebreiro naar Sarria - 1 oktober 2012

O Cebreiro is weliswaar piepklein maar een echt prachtig dorpje in oude Galicische stijl. Ik zag ook foto´s van het dorp in de winter, bedekt onder een dikke laag sneeuw. ´s Avonds bij het restaurant waar ik ging eten hoorde ik muziek die sterk aan Schotse doedelzakmuziek deed denken, ze speelden het onafgebroken.
Ik had het ambitieuze plan opgevat om deze dag verder te lopen dan de geplande 35 km tot Calvor, dat bleek een goede ingeving want de Albergue aldaar serveerde én geen avondeten én geen ontbijt, de afstand tot een winkel of restaurant was te groot dus besloot ik de 40 km vol te maken en in Sarria te logeren.
Ik moest wel vroeg op pad, het was nog donker, dus de eerste anderhalf uur liep ik met mijn hoofdlampje op wat overigens prima werkt. Toen het licht werd kwam ik net aan bij een bar/cafetaria die al open was en waar ik koffie en geroosterd brood met jam als ontbijt nam. De route voerde gedeeltelijk over de hoofdverbindingsweg tussen de dorpen en ik zag dat ze de palen langs de weg, die dienen om bij sneeuwval de weg te markeren al geplaatst hadden. Het schijnt hier begin oktober zelfs al te kunnen sneeuwen. Maar op dit moment is alles nog weelderig groen en ook op deze route weer mooie vergezichten. Het is hier een echt veeteeltgebied, en dat kun je ruiken ook, ik loop wel door een stuk of 10 gehuchten die alleen uit een boerderij en soms een aantal huizen bestaan. De bestrating in de plaatsjes bestaat altijd uit beton en dat beton, maar ook de veldweggetjes liggen bezaaid met koeienvlaaien. De koeien worden door de straten van de wei naar de stal geleid en weer terug, waarschijnlijk een dagelijks ritueel gezien de grote hoeveelheid mest. De boerderijen zien er niet altijd even verzorgd uit en de koeien vaak nog minder, soms zijn ze broodmager. Later op de route zie ik wel welvarend uitziende koeien, ze liggen te herkauwen en staren voor zich uit, onwillekeurig vraag ik me af of ze ergens aan (kunnen) denken.
In alle dorpen zie je een groot aantal honden, ze liggen op straat, soms gewoon op of tussen de mest en trekken zich van de langslopende pelgrims niets aan. Ze nemen niet de moeite te kijken, laat staan de ogen te openen als ze liggen te slapen.
In één van de dorpen kom ik langs een enorme tamme kastanjeboom, het bordje er naast vermeldt dat de boom zo´n 800 jaar oud is en 8.40 meter in omvang is, ik heb er een foto van gemaakt. Een hele grote kalksteen winplaats slaat een groot gat in het groene landschap, ik ben dan op 130 kilomer van SdC. Vlak voor het plaatsje Sana Xil hoor ik flarden van doedelzakmuziek en ik begin te denken dat ik aan waanvoorstellingen lijd. Maar naarmate ik verder loop worden de klanken steeds duidelijker en ik kom een gehucht binnen waar maar 5 huizen staan waarvan 4 onbewoond. Van het bewoonde huis staan de ramen open, daar komt ook de muziek vandaan. Ik blijf geboeid luisteren, niet veel later zie ik een man naar achteren leunen en uit het raam kijken. Als hij mij ontwaart stopt de muziek onmiddellijk en duikt hij onder de vensterbank weg. Ik blijf nog even staan maar er gebeurt verder niets, de man zal wel verlegen zijn.Ten slotte arriveer ik in Sarria en vind een prima Albergue, het is een leuk plaatsje, althans het oude gedeelte. Sarria ligt op 110 kilometer van SdC en is voor veel Spanjaarden het vertrekpunt voor hun Camino, het schijnt voor hen belangrijk te zijn dat op hun CV te hebben staan. Als ze maar 100 kilometer lopen is het wel voorwaarde dat ze minimaal twee stempels per dag in hun pelgrimspaspoort verzamelen.

P.S. Toen ik gisterenavond mijn verhaal nog wilde plaatsen was ik doodmoe, ik zag later dat mijn smartphone een grapje had uitgehaald door te schrijven over een boer met een toerwagen, ik hoop dat het voor iedereen duidelijk was dat hier een gierwagen bedoeld was.