Van Villafranca del Bierzo naar O Cebreiro - 30 september 2012

Op de plaats waar voorheen de Camino liep ligt nu een splinternieuwe snelweg, aangelegd met Euopese subsidies. De route voert tegenwoordig langs de oude weg, een betonnen afscheiding biedt de wandelaars bescherming tegen het verkeer. Er is echter ook een alternatief dat door de bergen voert en bekend staat als de "Camino duro". Ik besluit voor deze laatste optie te kiezen. Bij het begin van het bergpad hangt een bord waarop te lezen staat: "Alleen voor geoefende wandelaars met een goede conditie". Mijn beschermengelen zeggen dat ik dit aankan en ruim acht uur later meld ik mij in O Cebreiro bij de lokale herberg. Het is een prima plek, alles ziet er tip top uit en ik heb wéér een onderbed.
De Albergue gisteren was trouwens een aanfluiting, de keuringsdienst van waren zou de keuken direct sluiten. Één van de gasten, die om begrijpelijke redenen niet bleef eten vertelde mij later in het slaapvertrek dat ze twee muizen door de keuken had zien lopen. Het eten was niet te (vr)eten, er was geen brood, geen pasta, geen aardappelen, er was geen groente. De wijn kwam pas bij het dessert op tafel. Dit was in alle weken op de Camino mijn allerslechtste ervaring. De keuken zal vrijwel zeker haar Michellin ster kwijtraken.
Deze slechte ervaring werd goedgemaakt door de prachtige tocht van zo'n vier uur door en over de bergen. De vergezichten die zich aan mij presenteerden zijn onmogelijk te beschrijven, je moet dit echt met eigen ogen gezien hebben. De vroeg in de ochtend laaghangende mist waar ik van boven op kijk geeft de omgeving iets mystieks. Op een kegelvormige top van een berg hing een mistpluim die zo de illusie wekte dat er een vulkaan in werking was. Vanaf zo hoog, variërend van 600 tot 1200 meter had ik ook een perfect uitzicht op de eerdergenoemde snelweg. Het aantal kunstwerken zoals bruggen, viaducten en tunnels is gewoon niet te tellen.
Na de eerste scherpe stijging loop ik op het plateau en de aansluitende afdaling wel anderhalf uur door een enorm bos met tamme kastanjebomen, de takken buigen door onder het gewicht van de vruchten. Ook later zie ik in deze streek veel kastanjebomen. In het tweede deel van de dag begin ik geleidelijk aan de beklimming naar O Cebreiro. In Trabadelo, waar ik een koffiestop maak ontmoet ik de Canadezen Mark en JoAnn weer, ik had ze bijna een week niet meer gezien.
Door de dorpjes en gehuchten lopend vraag ik me vaak af waarop ze nu juist op die specifieke plek zijn gesticht.
De ochtenden en avonden beginnen hier al zodanig koud te worden dat er hier en daar stevig gestoookt wordt. In de bergdorpjes en gehuchten gebeurt dat nog met hout en ook wel kolen. De geur van de rook die uit de schoorstenen komt roept bij mij herinneringen terug aan een herfstvakantie in Luxemburg. De bedoeling was om er veel te gaan wandelen, maar het regende de hele week, het was ijskoud en wij moesten de kachel in ons huisje flink opstoken om het een beetje aangenaam te krijgen. Het rook toen precies zo als vandaag in de bergdorpen.
Na vanaf de "Camino duro" afgedaald te zijn in het dal kom ik toch op de oude route terecht en moet ik vele kilometers langs de betonnen afscheiding lopen. Maar het is zondag en daardoor is er maar weinig verkeer.
Aan het eind van de dag zal ik de Provincie Castilla y León verlaten, ik loop dan verder door Galicië. Er wordt hier geen Spaans gesproken maar Galicisch, een taal verwant aan het Portugees. Maar natuurlijk spreken ze als Spanjaarden ook Spaans als tweede taal.
Richting Galicië begint het landschap steeds groener te worden. In de dalen en tegen de hellingen zie ik grazige weiden met koeien! Er wordt hier veel veeteelt bedreven. Ik zie een boer met een tractor en gierwagen een weiland bemesten, het is zondag maar dat maakt hier in Spanje niemand wat uit. En gewoon spuiten, niks injecteren.

Ik moet ook nog even wat zeggen over de manier van lopen van de Aziaten, zou prachtig passen in de funny walk van 23 augustus.
Ze lopen zonder uitzondering met de voeten naar buiten zoals ook eenden doen. Daarbij drukken ze hun bekken naar voren en bij elke stap die ze zetten draaien ze afwisselend het linker of rechterdeel van hun lichaam naar voren. Ik heb het een aantal keren dat ik achter een Aziaat bestudeerd en het is altijd hetzelfde.