Van Sarria naar Portomarin - 2 oktober 2012

Na de lange etappe van gisteren had ik vandaag een redelijk makkie, slechts 22 kilometer. Ik kan vandaag "uitslapen" en na mijn ontbijt in een plaatselijke bar vertrek ik rond negen uur uit Sarria. Op een paar best pittige stijgingen en wat lastige afdalingen na is het overgrote deel van de etappe aardig vlak. Het is wat mij betreft vandaag een kuier-etappe, bovendien staat er een belangrijke mijlpaal op mijn pad te wachten, nl. de paal die aangeeft dat het vanaf dit punt nog maar 100 kilometer tot SdC lopen is. Rond half twee passeer ik de betreffende mijlpaal, ik wil daar eigenlijk een foto laten maken, maar vandalen (ook onder pelgrims komen die voor) hebben de zuil zodanig beklad dat het een aanfluiting zou zijn daar een foto van te maken. Ik bel nog wel even naar Mieke om haar te laten weten dat ik dit gedenkwaardige punt ben gepasseerd.
Het landschap waar ik vandaag doorheen loop doet in geen enkel opzicht aan Spanje denken. Veelvuldig loop ik door holle weggetjes, door prachtige lanen met eikenbomen en een glooiend landschap waarin honderden muurtjes van los gestapelde stenen de eigendomsgrenzen aangeven. Bij gebrek aan ruilverkaveling zien de weiden er vaak uit als een lappendeken. Je waant je eerder in Engeland of Zwitserland, ook de begroeiing doet niet anders vermoeden. De eikenbomen die hier staan dienden in het verleden dankzij de vele eikels die zij produceerden als voedselbron voor de varkens die met eikels vetgemest werden.
Rond één uur gaat het regenen, kort daarna doemt een bar op waar ik dan maar tegelijk de lunch gebruik, als het weer droog is vervolg ik mijn tocht. Maar de droogte is van korte duur, ik moet uiteindelijk tot bijna in Sarria genoegen nemen met een gestaag neervallende regen, bij aankomst is het gelukkig droog. Alles bij elkaar mag ik trouwens absoluut niet klagen want als ik goed geteld heb is dit pas de 4e dag van regen op deze Camino.
De tocht van gisteren bracht mij al op de vele koeien die hier deel uitmaken van de boeren leefgemeenschap, vandaag liep ik er plotseling midden tussen. Vlak voor het gehucht Pena zie ik een weiland een boerin druk in de weer haar koeien in beweging te krijgen, zo´n 14 stuks, voor ik het weet lopen ze allemaal midden op de weg, ondertussen, zonder enige gêne lopend volgens het mechanisme nature calls laten ze alles lopen en vallen waar ze gaan. Ze lopen wel 500 meter over de openbare weg, aan het einde van het dorp gaan ze, als gedresseerde zeehonden de poort van een boerderij binnen en verdwijnen ze in een stal.
Portomarin bereik ik over de brug over de rivier de Minho, hier is in 1962 een dam voltooid die uiteindelijk het stuwmeer van Belesar heeft gevormd, daardoor is het oude plaatsje in de golven verzwolgen, alsook talrijke bossen. Maar met gevoel voor behoud van cultuur hebben de Spanjaarden een aantal belangrijke gebouwen steen voor steen afgebroken en hier elders weer opgebouwd.

Morgen resten nog slechts 4 dagen tot ik in Santiago de Compostela aankom, ik begin mij geestelijk voor te bereiden op het afscheid van de Camino, hoe dat afscheid zal zijn moet ik nog ervaren, maar iets wat nu al 6 weken dagelijks mijn leven heeft bepaald zal niet zomaar los te laten zijn.