Een addertje onder het gras - Hospital de Órbigo - 26 september 2012

Ik waan me in een wintersportgebied als ik vanmorgen met een temperatuur van slechts 6 graden de Albergue achter mij laat. Ik ben de laatste weken natuurlijk wel gruwelijk verwend geweest met vrijwel dagelijks een wolkenloze hemel en lekker warm weer, soms misschien ook wel wat al te heet. Al mag ik toch niet klagen want de bonus voor vandaag was dat het droog is gebleven.En voor de komende dagen hebben de weergoden toegezegd dat ze het kwik weer wat zullen laten stijgen en daar houd ik mij maar aan vast. Het nadeel van dit weer is dat je de was niet kunt doen want die wordt niet meer droog en in de Albergue van vandaag hebben ze geen wasmachine en/of droger. Dat wordt morgen dus maar met de neus omhoog lopen en hopen op wat wind om de "luchtjes" te verdrijven.
Het landschap begint nu duidelijk te veranderen, ik nader dan ook met rasse schreden de bergen waar ik nog overheen ga klauteren. Het begint geleidelijk heuvelachtiger te worden en er is aanmerkelijk meer begroeing waardoor er veel meer groen te zien is. Vandaag ontmoette ik op mijn pad een slang, het was weliswaar geen python maar ik vond het de moeite waard om er een foto van te maken. Tegen de tijd dat ik mijn mobieltje gereed had was de slang, volgens mij een adder al in het gras verdwenen, op de foto die ik alsnog maakte is hij/zij nog duidelijk te zien. Ik heb hier wel internet maar geen Wifi, kan de betreffende foto dus niet uploaden, maar dat komt nog.
Het plaatsje Hospital del Órbigo is niet groot en vooral bijzonder door de fraaie brug waarover ik vanuit het oosten de plaats binnenkwam. Het doet hier allemaal erg vriendelijk aan, ik las dat hier elk jaar een riddertoernooi nagespeeld wordt dat herinnert aan een gebeurtenis die zich in 1434 afspeelde. De meeste dorpelingen doen daaraan mee en zijn dan gehuld in middeleeuwse kledij.
Zittend op een bankje in deze plaats zat ik te overwegen of ik nog één dorp verder zou lopen toen ik Gart uit Ierland langs zag komen, hij is één van de peregrinos die ik al eerder ontmoette en dat schept een band. We hebben het weerzien met een paar pilsjes gevierd en gaan vanavond met 2 Denen waarmee ik gisteren ook al heb gegeten in het dorp een "menu peregrino" eten. Dat bestaat standaard uit een keuze tussen 4 voorgerechten, 4 hoofdgerechten en 4 toetjes. Bij dat laatste moet men zich niet te veel voorstellen, want dat zijn altijd toetjes uit een plastic bekertje zoals iedereen die in de supermarkt koopt.
Ik loop nu alweer een paar dagen helemaal alleen en dat is toch een heel andere beleving dan met iemand samen te lopen omdat je bij een goede klik vaak lange gesprekken hebt over van alles en nog wat. Maar in je eentje lopen betekent dat je je gedachten de vrije loop kunt laten maar het zijn niet altijd diepzinnige gedachten. Als ik het loopritme goed te pakken heb loop ik ook vaak te zingen waarbij ik eigen composities fantaseer met teksten die niet altijd goed in de melodie passen. Maar als je alleen bent let daar niemand op, soms vind ik wel eens jammer dat ik niet op kan schrijven wat ik allemaal verzin, maar lopend gaat dat nu eenmaal moeilijk. En verder denk ik natuurlijk heel veel aan mijn beide Miekes. De dag dat ik bij het Cruz del Ferro de steen van Mieke en mezelf zal neerleggen komt snel dichterbij, daar denk ik veel over na. En natuurlijk denk ik aan thuis, onze kinderen, onze kleinkinderen, onze vrienden en alles wat daar mee samenhangt. En niet te vergeten is Mieke Stevens bijna voortdurend in mijn hoofd en denk ik aan het weerzien in Santiago de Compostela.
De enige zorg die ik op dit moment nog heb is dat mijn schoenen het nog 10 dagen volhouden. Vooral mijn linkerschoen heeft van de 1000 kilometer die ik inmiddels heb afgelegd flink geleden. Het stiksel begint los te laten en de neus is ook niet meer wat´ie ooit was. En er liggen geen plaatsen meer op de route waar ik mag verwachten een schoenmaker te vinden.
Bij aanwezigheid van internet morgen meer.