Van Roncevalles via Larrasoaña naar Zariquigui 11 en12 sepember 2012

Om klokslag zes uur floept het licht aan in de albergo de peregrińos. Twee minuten later krioelt alles en iedereen langs elkaar, het lijkt wel een mierenhoop. Men is op weg naar de toiletten, douches en wastafels, sommigen gaan direct aan de gang met het pakken van de rugzak. Ook de slaapzak moet weer teruggepropt worden in de hoes. In de refugios worden geen lakens of handdoeken verstrekt, wel een deken en een kussen. Ook wordt er geen ontbijt aangeboden, dat kan in één van de twee restaurants worden gekocht. Ik verkies om om zeven uur te vertrekken en in het volgende dorp te ontbijten,dat blijkt een goede keuze te zijn. De weg is vooral in het begin nogal gemakkelijk maar ontaardt in een moeilijk tweede deel met steile afdalingen. In de tweede helft van de ochtend begint mijn tijdens de Kennedymars opgelopen scheenbeenblessure weer op te spelen. Ik ga steeds langzamer lopen om vooral niets te forceren.
In een dorpje zie ik jongelui een klein katje aanhalen, het blijkt een kitten met een blauw en een groen oog te zijn. Een jonge vrouw wil het diertje wel even voor mij oppakken zodat ik een foto kan nemen.
Als ik op de plaats van bestemming aankom blijkt de gemeentelijke refugio vol te zijn. In het plaatsje is weinig slaapgelegenheid, ik moet er dus als een speer achteraan. Gelukkig krijg ik in een hostal het laatste bed, ik moet wel boven in het stapelbed. Een paar anderen die na mij komen moeten genoegen nemen met een plaatsje op de grond in de garage.
Als ik vanmorgen wakker word is de blessure verdwenen, ik loop zonder problemen naar Zariquigui. Ongeveer halverwege kom ik door Pamplona, mooie stad met grote pleinen en parken en breed opgezette wegen. De moeite waard om er nog eens terug te gaan.