Meneer pastoor - Chancelade 25 augustus 2012

Om te beginnen wil ik iedereen bedanken die zo spontaan op mijn blog reageert. Het is hartverwarmend en het geeft mij inspiratie en kracht. Ik lees ze met veel plezier en hoop dat ze blijven komen.

Ik schrijf mijn verslag met mijn dikke vingertjes steeds op het miniatuur toetsenbord van mijn HTC smartphone. Ik zie dat er daardoor nogal wat aanslagfouten voorkomen, waarvoor mijn excuses. En abdij schrijf je niet met ei, maar met een ij, wij zijn tenslotte geen Duitsers!

Overigens was ik door het gepriegel met het toetsenbordje door een verkeerde aanslag tot 2 maal ineens mijn hele tekst kwijt, vlak voor ik deze op mijn blog wilde plaatsen.

Vandaag ben ik in Bergerac aangekomen en kreeg daar op het slaapadres de gelegenheid om op een echte computer te werken. De techniek staat voor niets, je kunt op een Franse pc gewoon Nederlands schrijven! In de twee vorige etappeplaatsen was helaas geen internet wifi aanwezig, dat zal denk ik nog wel vaker voorkomen.

Wanneer ik vanmorgen om zes uur opsta hoor ik een ruisend geluid. Naar buiten kijkend zie ik dat de regen met bakken naar beneden komt. Als ik om iets voor zeven uur de deur van Maison Fleuri, mijn bij de Franse VVV verkregen chambre d'hote adres (ik kan de toets voor het dakje op de o niet vinden) achter mij dicht trek is het zowaar weer droog. Voor mijn vetrek kom ik in de hal een Engelsman tegen. Hij blijkt met een groep van zes man onderweg te zijn naar SdC. Hij is de chauffeur, rijdt het busje met bagage en zorgt voor logies, de anderen lopen.

Zo vroeg in de ochtend ziet Brantôme er heel anders uit. Het overdag zo bruisende stadje ligt er maar verlaten bij, alle winkels zijn nog dicht, op die van de bakker na. Direct nadat ik de laatste huizen van Brantôme achter mij heb gelaten word ik getracteerd op de eerste steile helling van de dag. Er zullen nog vele volgen, het is de hele dag stijgen en dalen. Kort na het begin van de helling begint het te regenen, maar als ik weer afgedaald ben word ik beloond met een prachtig uitzicht op langs de bosrand meanderende weiden. Even later zie ik een reetje kalm het veld oversteken en in het bos verdwijnen. Niet veel later maakt een kennelijk van mijn aanwezigheid geschrokken exemplaar zich met een elegante sprong over het kreupelhout uit de hoeven. Wat een cadeautje!

Zon en regen wisselen elkaar de hele dag af en zo kan ik flink oefenen in het snel omgooien van mijn poncho en deze even snel weer af te doen. Want het ding is wel een "mooie" bescherming tegen de regen, maar vnl. voor mijn rugzak. Met zo'n poncho om krijg je het zo heet dat je van binnen natter wordt dan dat je van de regen zou kunnen worden.

In Bussot houd ik een wat langere pauze en maak een praatje met een oudere mevrouw. Ze wijst me waar de gemeentelijke waterkraan zit en dat komt goed uit want ik moet dringend mijn drinkbussen vullen.En passant wil ze weten waar ik vandaan kom maar ik vertel haar maar niet dat dat Soekaboemi is. Ze begint een verhaal over een Belgisch meisje , ook op weg naar SdC dat bij haar in de tuin haar tent heeft mogen opzetten, ze had twee ezels bij zich, die logeerden daar ook. Ik leg haar uit dat een ezel niet tegen eenzaamheid kan en dat je daarom altijd tenminste twee ezels bij elkaar moet zetten. Ze kijkt me aan of ik haar voor de gek houd en ze besluit naar binnen te gaan.

Waarschijnlijk gewekt door de regen wemelt het in het bos ineens van alle mogelijke insecten. Ook op de grond zie ik van alles kruipen en springen, héél kleine kikkertjes en héél kleine slakjes, schattig om te zien. Er kruipen ook heel veel naaktslakken, ik heb wel eens gehoord dat die beestjes in de bible belt verboden zijn. Ik zie ze in het zwart en in het oranje en ik moet goed kijken waar ik loop om ze niet onder mijn schoenzolen te pletten.

Als ik ten slotte veel later dan gepland in Chancelade aankom loop ik langs de abdij waar zojuist een huwelijksinzegening heeft plaatsgevonden. De gasten zij allemaal onderweg naar hun auto's, het valt mij op dat iedereen piekfijn gekleed gaat. In Nederland betaan sommigen het om in spijkerbroek en t-shirt naar zo'n gelegenheid te gaan. Ik ontwaar meneer pastoor die net binnen wil gaan in de pastorie. Ik spreek hem aan en vraag of hij een slaapplaats voor een pelgrim heeft. Hij monstert mij van onder tot boven en komt dan waarschijnlijk tot de conclusie dat ik te oud voor hem ben. En dus verwijst hij mij naar een hotel, ik heb er vrede mee. Het was trouwens best een knappe kerel.

Scheren doe ik vandaag niet, wel knippen, mijn dagelijks ritueel