De kop is eraf. Vrijdag 24 augustus 2012

Als ik vanmorgen klokslag 6 uur (de kerkklok luidt) bij Le Sully vertrek is het nog aardedonker. Gelukkig heb ik de avond tevoren het begin van de etappe van vandaag verkend en hoef het eerste uur nog niet door het bos. Pas na zeven uur begint het licht te worden, tegelijkertijd gaat het ook licht regenen. Nee, het begint natuurlijlk water te regenen. Het is maar van korte duur, het blijft wel bewolkt en het is een stuk koeler dan gisteren toen het kwik nog 32 graden aangaf. Omdat ik de laatste paar weken eigenlijk te weinig kilometers had gemaakt was ik er niet helemaal gerust op of ik de dag zonder ongemakken door zou komen. Maar toen ik vanmorgen uit St. Saud vertrok had ik op elke schouder een Mieke zitten, het kon dus alleen maar goed gaan. Vanavond heb ik alweer een verkennende wandeling in Brantôme kunnen maken. Het is een prachtig stadje met veel historische gebouwen, de enorme Benedictijner abdij is nog onder Karel de Grote gebouwd. Het wemelt hier van de toeristen, een soort Valkenburg. De Franse scholen beginnen pas 5 september weer, dus veel ouders met kinderen. Ik zat op een mooi terras aan het water te eten met om mij heen een aantal jengelende kinderen, maar die waren nog erg jong, want het moet gezegd, de Fransen voeden hun kinderen keurig op. Het valt op hoe vaak ze het jonge spul corrigeren.
De route vandaag was redelijk saai, gelukkig zijn de Franse plattelandbewoners bijna allemaal mijn vrienden. Als ze zich niet in of achter hun huis schuil houden spreek ik ze aan. Ook als ik zeker weet dat ik op de goede weg ben vraag ik toch naar de bekende weg. Soms mondt dat uit in een leuk gesprek, al zijn ze hier moeilijk te verstaan, vooral de oude generatie spreekt Occitaans.
Wat mij gedurende de dag opvalt is dat ik geen andere wandelaars tegenkom, ik kom alleen mezelf zo af en toe tegen.
Bij aankomst in Brantôme handhaaf ik onze oude gewoonte: eerst een pilsje.
Er zijn hier trouwens veel Nederlanders. Duur kan het dus niet zijn.
Op het terras geniet ik van de foie gras, de canard magret en de sabayon met rode vruchten. Het leven van een pelgrim hoeft niet altijd sober te zijn, bovendien is er het besef dat het na Montreal du Gers allemaal een stuk minder wordt.
Voor het slapen gaan zal ik de schaar weer ter hand nemen. Morgen maar 27 kilometer, ik vertrek een uurtje later, ook al vanwege het laat licht worden.
Bij de wandeling door Brantôme zie ik een aanduiding hoeveel km. ik nog moet, het zijn er meer dan ik dacht, de foto laat het duidelijk zien. Mijn vriend Fred Schrijen uit Heerlen schreef op mijn blog dat hij in Brantôme had gelogeerd in de Moulin d'Abbaye, ook daarvan heb ik een foto geplaatst. En nu slapen!