Jantje zag eens.......- Castillones 28 augustus 2012

Normaal reserveer ik nooit voor mijn overnachtingen maar één van de engeltjes op mijn schouder, of misschien wel allebei, fluisterde(n) mij in om toch maar even naar Cabirol, de geplande overnachtingsplaats te bellen. Nou, jammer dan, mevrouw was gestopt met haar Chambres d'Hôte. Een tweede adres verder weg op de route van de volgende dag bleek geen plaats te hebben. Volgens sommigen gebeurt het wel dat men gewoon geen zin heeft in een pelgrim voor 1 nacht, ze hebben liever vakantiegasten die een paar nachten of langer blijven. Na veel zoeken ontdek ik een laatste mogellijkheid in Montclar, maar dat is via de normale route veel te ver om te lopen. Ik zie op de kaart dat ik met veel binnendoor wegen er na zo'n 40 kilometer moet kunnen zijn. Ik heb geen keuze, dus reserveer ik in het Chateau le Seiglal bij madame Henriëtte Decourty een overnachting.

De Franse collega's van Piet de weerman hadden voor vandaag wind, regen, donder en bliksem voorspeld. Gelukkiig weten de meteorologen er hier al net zo veel van als in Nederland. De laatste twee lettergrepen van hun beroepsaanduiding zijn niet voor niets een vervoeging van het werkwoord liegen. Ze lijken Pinokkio wel. Het blijft wel heel lang erg klam en vochtig, na een half uurtje ben ik al drijfnat.

Onderweg pluk ik hier en daar een pruimpje, het is bijna oogsttijd en ze zijn al heerlijk zoet en sappig. Ik waak er wel voor er niet te veel van te eten want ik vind dat ik al hard genoeg loop. Uitrustend onder een pruimenboom denk ik aan een oud versje:

Jantje zag eens pruimen hangen                                                                                           O, als eieren zo groot                                                                                                           De tuinman zag zijn bolle wangen                                                                                        En sloeg de vuile gapper dood  

Voor de zekerheid kijk ik toch maar even om mij heen of er geen tuinman in de buurt is. Op  één van de foto' s pluk ik juist een pruimpje.

Ten zuiden van Castillonès begint overigens het gebied van de notenteelt, voornamelijk hazelnoten. Het plaatsje Cancon draagt zelfs de prestigueuze titel "Hoofdstad van de noten".

Richting Monclar lopend stopt een auto met een boer achter het stuur. Het raampje van de auto is open en hij vraagt mij waar ik heen ga. Enfin, wij babbelen wat, midden op de weg. En zowaar, daar komt een tweede auto die ook midden op de weg stopt, het blijkt de vrouw van de boer te zijn. Zij heeft een paar jaar geleden een stukje van de camino gelopen, samen met haar dochter. Er stopt nog een derde auto, nu wordt het pas echt gezellig. Maar als ook een vierde auto komt moet alles aan de kant, want deze wil er echt door. Op het platteland hier kent iedereen iedereen en als ze horen waar ik ga logeren binden ze me op het hart vooral de groeten te doen van Regine en Bartholôme. De boer nodigt mij nog uit met hem mee naar de boerderij te komen, dan kan hij mij wat fruit meegeven, maar ik weet hem ervan te overtuigen dat ik echt verder moet. Als ik Monclar al bijna genaderd ben zie ik een man en een vrouw op de fiets aan komen rijden. Als we bijna op gelijke hoogte zijn zeg ik: "Goede middag". De vrouw (Ria uit Zwolle) valt bijna van haar fiets van verbazing en wil weten hoe ik weet dat zij Nederlanders zijn. Ik zeg: "Dat is heel eenvoudig. Ik ben in Bergérac geweest en heb daar een neus voor gekregen" Ik geloof niet dat mijn poging tot een grapje tot haar doordringt. Zij, de man heet Jan, blijken het echtpaar waar ik logeer ook te kennen, dus ook van hen moet ik de groeten doen. Als ik er na een steile laatste klim eindelijk ben zie ik een klein maar leuk kasteeltje voor me. De tand des tijd heeft duidelijk aan het bouwwerk geknaagd, maar het blijkt van binnen mee te vallen. De ontvangst is allerhartelijkst en ik krijg een biertje, mevrouw en meneer nemen er zelf ook één. We wisselen wat informatie uit en Henriëtte laat weten dat we om 8 uur aan tafel gaan, haar dochter met haar man en 3 kinderen komen ook eten. Ik krijg de code voor Wifi, maar op mijn kamer blijkt die niet te werken, te dikke muren. Dan maar de was gedaan en later beneden zie ik kans een paar foto' s naar mijn weblog te uploaden. Als we tenslotte aan tafel zitten, heerlijk gegeten trouwens, alles is vers van eigen land, is het een kakafonie van jewelste. Ik moet alle zeilen bijzetten om de gesprekken te kunnen volgen maar eigenlijk ben ik al te moe om daar nog echt mijn best voor te doen.

Weer verdwijnt een centimeter in de prullenbak, tegen de hoge plafonds zie ik veel muggen. Ik smeer mijn hoofd en armen in met tee tree oil en word pas de andere ochtend wakker, niet gestoken!